Yanlış yazmışsa eğer bir yazıyı, silinecek bir silgi arar ya insan… Bunca günahı, bunca hatayı nasıl silecek… Merak etmeyin, onun da devâsı var. Rabbi çaresiz komamıştır insanı. “Ben bağışlamayı çok severim” buyurur. Buyurur da bu insanoğlu neden inat edip durur… Lütuf ve kerem kapısından girmeyip neden başla yerlerde gezinip durur.
Kalabalıklarda çoğaldığımızı zannetmeyi bırakalım. Biz kendimizle baş başa kaldığımızda biziz. Biz duygularımızı ele geçirdiğimizde biziz. Dışarıdaki kaleleri değil, kalbin kalesini fethettiğimizde gerçek biziz.
Kapılar dışarıdan açılsa da, kalbin kapısı içeriden açılır. Bırak da sesler misafir olsun kalbine.
Akşamı getiren sesleri dinle…
Sabah akşam yürünen bu yol, bir gün gelir biter. Bebek, çocuk, genç, ihtiyar, bu yoldan hepsi birer birer geçer. Geçer de geçer. Soldan sağdan, önden arkadan, say bakalım şu sokaklardan kim bilir, kimler geldi kimler geçtiler…
Bir dur hele, bir nefeslen şu çeşme başında. Senden önce geçen sesleri izle. Hele dur, tam zamanıdır. Akşamı getiren sesleri dinle... Gözünde bir iki damla yaş… Kalbinde engin denizler kadar ümit. Göklerin mavileri kadar saf ve temiz.
Akşamı getiren sesleri dinle…
Aradığın, bu seslerde gizli. Acaba bu yaşlarda hep böyle mi olur insan dersiniz? Bilemem. Ama bir nasiptir bizi bekler bir yerlerde. Onu bilirim. Belki de o nasip, bu seslerde gizlidir.
Kendine dost olamayan başkasına nasıl dost olsun ki?
***
Allah’ım, bu dünyadan giderken bir leke bırakmayalım geride. Razı olmadığın bir amel kalmasın defterimizde. Siliver gitsin…
Tüyden hafif bedenimiz uzanınca toprağa, amellerimiz bir gün tartıya girdiğinde, ümidine tutunuyoruz, affediver gitsin…
Herkesin bir hikâyesi var bu dünyada. Bizim de bir hikâyemiz oldu elbette. Ruhumuzu bir çocuk saflığı içinde kabul ediver gitsin.
Anne baba duâsını almış, sevdiklerinin hayır duâsını almış vefalı dostlar kervanına bizi de katıver gitsin…
Akşamı getiren seslerle beraber, bizi de o temiz seslerin saf dünyasına alıver gitsin…
Ertuğrul Berk(Yeni Asya Gazetesi)
