Abdullah Uzun
Eğri oturalım, doğru konuşalım...
Rize’nin en eski yerleşim yerlerinden biri olan Pazar ilçesi, tarihi ve kültürel mirasına rağmen hala makus talihini kıramamış bir durumda. Eğitim kurumlarının, askeri birliklerin ilk defa burada kurulması tesadüf değil. İlçenin geçmişi, potansiyeli olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Bugün havalimanı sayesinde adı daha çok duyulsa da, Pazar'ın bir türlü gelişemeyen yönleri görmezden gelinemez.
10 yıl sonra akşam saatlerinde tekrar ilçemi gezme fırsatım oldu. 20.00 – 21.00 saatleri arasında Demokrasi Meydanı’ndan başlayarak sokak sokak yürüdüm. Ancak gördüğüm manzara beni derinden üzdü. Karanlık, ıssız sokaklar, kapalı çay ocakları ve neredeyse tamamen boş caddeler... Pazar adeta terk edilmiş bir kasaba gibiydi.
Hemşin ve Çamlıhemşin gibi küçük yerleşim yerlerinde bile akşamları hayat varken, Pazar neden bu kadar sessiz? Ardeşen için söylenenlere göre saat 23.00’e kadar canlılık sürüyor. Bu durum sadece potansiyel eksikliğiyle açıklanamaz. Asıl sorun, küçük ama etkili dokunuşların yapılmaması, vizyon eksikliği ve ihmalkârlıktır.
Bu noktada sayın Belediye Başkanına bir çağrım var: İlçemizin milyonluk projelere değil, küçük ve yerinde dokunuşlara ihtiyacı var. Daha iyi ışıklandırma, insanların sosyalleşebileceği güvenli açık alanlar, kültürel etkinlikler ve uygun saatlerde açık mekanlar… Bunların hiçbiri büyük bütçeler gerektirmiyor.
Ayda 40 bin TL kira ödeyen esnaf, sokaklar boş kaldıkça ne kazanabilir? İnsanların mesai sonrasında sosyalleşeceği, nefes alabileceği alanlar olmadan ilçede bağ kurulamaz. Gençler, yaşlılar, aileler akşam saatlerinde ilçeye bağlanmalı, birbirini tanımalı ve birlikte vakit geçirmeli.
Bu mesele siyaset üstüdür. Sivil toplum kuruluşları, yerel yönetim ve esnafın iş birliğiyle Pazar geceleri canlandırılabilir. Aksi takdirde, tarihî değeri olan bu kadim ilçenin geleceği sadece gündüz saatlerinden ibaret kalacak.
Unutmayalım, bir ilçeyi şehir yapan sadece binalar değil; insanıyla, sokağıyla, ışığıyla ve gecesiyle yaşayan bir ruhudur.
