O dönem Küçük bir beldede, Pazar ilçesine bağlı Hemşin’in Zuğa (Sağırlı) Köyü'nde, zorluklarla yoğrulmuş bir hayatta, senin kucağında gözlerimi açtım hayata…
Hayat kolay değildi; yokluk vardı, darlık vardı… Ama sen vardın. Ne kadar çile çektiğini bugün daha iyi anlıyorum.
Eşin, yani babamız Ankara’dayken sen altı çocuğu o zor şartlarda tek başına büyüttün.
Ben hastalandım; sen sırtına aldın, kilometrelerce yol yürüyerek beni Pazar ilçesine doktora götürdün.
Ne ağrını duyurdun, ne yokluğunu. Bir lokmayı bölüp bize verdin, ama kendin aç kaldın da ses etmedin.
Ah annem…
Bugünleri görseydin, belki o günleri bile arardın. Küçücük bir eve on kişiyi sığdırdın ama bir kez bile bizi aç bırakmadın. Yokluğunu zorluğunu belli etmedin.
Şimdi bizler koca evlerde iki üç kişiyle yaşarken yalnızlıkla boğuşuyoruz.
Ne arayan var ne soran…
Senin sıcaklığın, bir araya getirdiğin o güzel aile, artık dağılmış halde.
Senin yokluğunda dünya biraz daha soğudu, biraz daha sessizleşti.
Ne yapsak da, ne kadar çabalasak da, senin kurduğun o yuvayı yeniden kuramıyoruz.
Çünkü o yuvanın sıcağı yalnızca senin kalbinden geliyordu.
Annem…
Sana her duamda rahmet diliyorum. Rabbim kabrini cennet bahçelerinden bir bahçe eylesin.
Peygamber Efendimizin şefaatine seni ve tüm ahirete göçmüş anneleri nail eylesin.
Çilelerle dolu hayatında bize umut, sevgi ve merhametle kol kanat gerdin. İyi ki senin evladın olmuşum.
Bugün Anneler Günü. Seni bir kez daha hasretle, minnetle ve gözyaşlarıyla anıyorum.
Ruhun şad olsun, mekanın cennet olsun güzel annem…
