Ha­cı Bilal efendi, Erzurum’da yılların  ma­ni­fa­tu­ra­cı­sı­dır. Bir gün 3 adam ge­lir ma­ğa­za­sı­na. Bi­ri eği­lip ku­la­ğı­na der ki:
“Ha­cım, ma­hal­le­miz­de 2 ye­ti­mi ev­len­di­ri­yo­ruz. Dü­ğün mas­ra­fı­nı, ma­hal­le­li ya­pa­cak,  kumaşları da, siz­den alsak.” 
Manifaturacı Hacı Bilal, “Haftaya evlenecek kızla birlikte gelin”! der.
On­lar çı­kın­ca oğ­lu so­rar:
“Ba­ba, haf­ta­ya ge­le­cek mal­lar hep ipek­li. Ke­nar­da köşede kal­mış ve modası geçmiş olanlardan ver­sey­dik ya.”
Ah oğ­lum! Şu an­da tüc­car olan ba­ban da ye­tim bü­yü­dü. An­nen hâ­lâ o za­ma­nı ha­tır­lar ve der ki: “A efen­di! Ge­lin olur­ken ala­ma­dı­ğım o al bas­ma­lar­dan şim­di yok mu hiç? Hâ­len gö­züm­de tü­tü­yor!” 
O ara bir telefon ge­lir, konuşan oğ­lu­nun ren­gi so­lar.
Ha­yır­dır, bir ak­si­lik mi var?
Ba­ba! Ge­mi fır­tı­na­ya ya­ka­lan­mış. Mal­lar­ın bazılarını de­ni­ze bı­rak­mış­lar. Yandık!
Ba­ba­sı­ da şöyle der:
Böy­le ol­ma­ma­sı la­zım­dı!
Oğ­lu o malları Trab­zon’dan almaya gittiğinde: “Biz bir teh­li­ke at­lat­ma­dık.” derler. Oğ­lu Trabzon’dan telefonla, ba­ba­sı­na müj­de ve­rir. 
Ama ba­ba­nın ver­di­ği ce­vap yi­ne şa­şır­tı­cı­dır:
Bi­li­yor­dum. Bi­li­yor­dum.
İyi ama ba­ba, ner­den bi­li­yordun? 
Oğ­lum, ben şim­di­ye ka­dar her sene ze­kâ­tı­mı ver­dim. Yü­ce Al­lah; “Ze­kâ­tı ve­ri­len ma­lı, ben mu­ha­fa­za ede­rim!” bu­yur­mu­yor mu?