Abdullah Uzun
Hafta sonları çeşitli gezi gruplarıyla yaylalara, dağlara ve köylere çıkıyoruz.
Buralardaki izlenimleri sizlerle paylaşıyoruz.
Bu kez Rota benim de doğup, bir süre hayat sürdüğüm Hemşin’e yolumuz düştü.
Hemşin “Bulutların Ülkesi” olarak anılır.
Güzel de bir slogan, Hemşin’e her şey yakışır.
Ben Zuğa-Sağırlı Hilal Köyünde dünyaya gelmişim.
O yüzden bu ilçeye ve yöreye çok ayrı bir önem veririm.
Hemşin’de büyük gelişmeler oluyor.
Küçük bir ilçe olmasına rağmen güzel yatırımlar aldı. Ve alıyor.
Gezme imkanı bulduğumuz yerler de yollar, istinat duvarları yapılmış.
Bunu gerçekleştiren öncelikle Devlet kurumlarına ve Belediye’ye teşekkür ediyorum.
HAYAT HİKÂYELERİ
Gelelim kısa gezide ibretli hayat hikâyelerine.
Hemşin ilçesine saat 09.00’da intikal ettik.
Gölet’i fotoğraflamak için mola verdik.
Ben oradan arkadaşlarımın yanından ayrıldım. Yukarı Park alanına çıktım.
Karşıma elinde baston yaşlı bir nine çıktı.
Selam verdim. Aldı.”Nasılsın” dedim.”ee oğul nasıl görüyorsan öyleyim” dedi.
Bank’a oturduk.
90 yaşına giriyor.
Nice çileler çekmiş bu nine o çileleri değil de, sadece eşinin üzerine evlenmesine içi yanıyor.
Tek başına kalıyormuş. Yıllar öncesine gidip, gözleri yaşlı bir şekilde kısa hayat hikâyesini anlattı.
Belki de paylaşacak kimseyi bulamadı da dert babası beni bulup tek tek anlattı.
Kendi rahatladı ama, beni de perişan etti.
Son sözü “Allah’a yalvarıyorum emanetini al” ama o zamanını bekle diyor. Ve beni yaşatıyor.
Demek ki size bunları anlatmak için bekletmiş.
Dualar etti. Ve yanından ayrıldık.
Yola devam ettik. Bu kez Zuğa’ya geldik. 1yıl öğretmenlik yaptığım mekanım.
Eskilerden eser yok.
Tanıdık simalar gitmiş. Yerine gelen de yok.
Terk etmişler bu tarihi güzel mekânları
Göç etmişler nedendir bilemediğin büyük kentlere
Şartlar oralarda daha olumlu mu acaba ki bırakıyorlar bu mekânları
Ah yıllar önce ne güzeldi. Burası
1974 yılında merkez de bir Bakkal,2 kahvehane vardı.
Kış ayında ekmek gelmezdi. Yollar kapalı olunca bizde atıştırmaları alırdık.
Artık ne o yerden, ne de diğerlerinden eser yok.
Zuğa’dan Badara’ya geçerken bize yol arkadaşlığı yapan Hemşin’de Ziraat Mühendisi olan arkadaşımız Dursun Ali Akpınar rehberlik yaptı.
Yol üzerinde sırtında otları toplamış yaşlı nineye rast geldik.
Biz yöre şivesi ile ki çok da severim “
ola bu saatte ne işunuz var” dedi.
Haklıydı da.
O saatte bizim gibi kaç kaçık Zuğa’nın tepesinde dolaşacaktı ki…
Bu nineye sordum” nine nasıl taşıyorsun bu kadar ağır yükü” bana,
“Ah oğul küçüklükten beri sırtımızdan düştümü ki!” dedi.
Evet, işte yöremizin kadınları bunlar.
İbretlik elleri öpülecek yaşlılarımızın sayesinde ayakta duruyoruz.
Yeni etme gelinler terk etmiş gitmiş kentlere.
Bu yaşlı ninelerin çocuklarıyla büyük kentlerde rahat yaşamaya çalışıyorlar.
Acaba öyle midir? Asla….
Vardır bunun da örnekleri.
Detaylara girmeyeceğim.
Bıraktık onları da yola devam dedik.
Bu kez Eski Muhtar Muzaffer Akın abimize rastladık.
.jpg)
Az sonra son derece neşeli hanımı da yanına geldi.
Allah’ım bu ne mutluluk! yıllardır yüzlerinden neşe ve gülüş eksik olmamış.
Olsadı bile bize verdikleri görüntü bizim gibi stresli mutsuzları mutlu etmeye yetti…
Fotoğrafçıların ilgi odağı oldular.
.jpg)
Bize yörenin organik elmalarını ikram etti.
İşte benim köylüm ve milletimin öz fıtratı..
İkramcı, paylaşımcı ve güler yüzlü olmak.
Muzaffer abimiz Ankara için gün sayıyor.
Evlatlarını yetiştirmiş ikisi de devletimizin en mümtaz makamında görev almışlar ve de alıyorlar.
Allah böyle kişilerin sayısını artırsın.
Muzaffer abimizi de bırakmak zorunda kaldık.
Badara, Tepan derken gün bitti.
Her gezi de olduğu gibi geriye dönüş başladı.
Bir günlük gezi bize çok önemli izler bıraktı.
