UÇURUMUN KENARINDA DURMAK!
“Kendisine hidayet (doğru yol) apaçık gösterildikten sonra kim Peygamber’e karşı çıkar (Onun yolundan ayrılır) ve mü’minlerin yolundan başka yollara saparsa, onu yöneldiği o yolda (kendi tercihi ile baş başa) bırakırız. Ve onu cehenneme yaslarız; o ne berbat bir ikametgâhtır.” (Nisa:4/115)
Doğruluğu, hedefe ulaştırması, dünya ve ahret saadetini getirmesi bakımından Allah (cc) ve peygamberi tarafından onaylanmış, tavsiye edilmiş, desteklenmiş hakikat yolu apaçık ortaya konmuşken, bu yola girmekten imtina edenler veya sırtını dönenler iki kısımdır:
1-Hidayeti kendi hür iradeleriyle reddeden, Allah ve Rasulü’nün yolundan ısrarla ve inatla yüz çevirenlerdir. Ebedi cehennemlik olanlar işte bunlardır.
2-Kendi hür iradeleriyle Hidayet yolunu seçtikleri halde sağa sola meyledenler, hak yolda patinaj yapanlar. İnkâr etmedikleri halde düşünce ve davranışlarıyla hakikat yolundan sapanlar. Günümüz Müslümanlarının büyük çoğunluğu bu sınıfa dâhildir. Eğer gerçek imana ulaşamazlarsa akıbetleri berbat olabilir.
Bu günün Müslümanlarının en büyük eksikliği, Allah ve Rasulü’nün yolundan sapmaktan rahatsızlık duymamalarıdır. Batıl yollarda yürümekten, yanlış işlerle uğraşmaktan pişmanlık duymamalarıdır. Bu çok tehlikeli bir savrulmadır. İslam’a pamuk ipliğiyle bağlanmaktır ve her an ğayya kuyusuna düşmekle karşı karşıya kalmaktır.
“Binasını takva (Allah'a karşı gelmekten sakınmak) ve onun rızasını kazanmak temeli üzerine kuran kimse mi daha hayırlıdır, yoksa binasını çökmeye yüz tutmuş bir yarın kenarına kurup, onunla birlikte kendisi de cehennem ateşine yuvarlanan kimse mi? Allah zalimler topluluğunu doğru yola erdirmez.” (Tevbe:9/109)
Hz. Ömer (ra) Hüdeybiye günü Peygamberimiz (sav)in müşriklerle antlaşma yapmasına ve o sene umre yapamayışlarına çok kızmış, öfkelenmiş ve bazı sözler sarf etmişti. Daha sonra bu yaptığının Peygamber’e karşı çıkma anlamına geldiğini anlayınca tövbe etmiş ve hayatı boyunca onun pişmanlığını duymuştur.
“O gün karşı tavır alışımı hatırladıkça üzüntülerim arttı, pişmanlığım çoğaldı. Duyduğum pişmanlıktan dolayı Allah’ın beni affetmesini umarak oruçlar tuttum, sadakalar verdim, nafile namazlar kıldım, köleler azadettim.”
Hatalarına Hz. Ömer tavrı göstermeyenler, günahı ve isyanı yaşam biçimine dönüştürenlerin mübarek zamanlarda, mübarek mekânlarda el kaldırıp “Ya Rabbi!” diye dua etmeye ve dualarının kabul edilmeyişine kızmaya ne hakları olabilir?
Bunlar, yaşanan olaylar karşısında Allah’ı göreve davet etmekten başka bir çare de üretemezler. Rahatça koltuklarına uzanıp, bin bir nimetle karınlarını doyururken bir yandan da şunu söylerler: “Allah neden bu zalimlere bu kadar müsaade ediyor? Neden bu zalimleri helak etmiyor? Neden onları yerle bir etmiyor?”
Çoğu zaman da rahatları kaçar korkusuyla Hakk’ın yanında saf tutanları, adaletin gerçekleşmesi için gayret gösterenleri suçlamaktan da asla geri durmazlar. Onlar için suçlu olan zalimler değil, zulme rıza göstermeyen ve bu yolda hayatını ortaya koyanlardır.
Kurtuluş için “Ümmet-i Muhammed” olmaya ihtiyaç vardır. Saptığımız yolun çıkmaz olduğunu fark edip “Tevhid” bayrağı etrafında bir araya gelmeye ihtiyacımız var.
Bir Allah dostu, şehrin sokağından geçerken onu tanıyan ve güya hak davasını kendine dert edinen biri karşısına çıkar ve der ki:
“Hocam! Ümmet-i Muhammed’in halini görüyorsunuz. Perişan haldedirler. Dua etseniz de Muhammed Ümmeti kurtulsa bu perişanlıktan…”
Büyük zat bütün insanlığa şu altın ikazını yapıştırıverir nazik bir ifadeyle:
“Evladım! Sen bana Muhammed Ümmeti’ni göster ben sana onların kurtulmuş olduklarını müjdeleyeyim. Zira gerçek bir ümmeti Muhammed bu hale asla düşmez!”
