Yüce Rabbimiz buyuruyor ’ki, “Allah yolunda infak edin. Kendi ellerinizle kendinizi tehlikeye atmayın. Amellerin hepsi en güzel olsun. Allah iyilik yapanları (hayır-hasenat, amel-i salih işleyenleri) sever.” (el-Bakara, 195)

Hazret-i Mevlana ne güzel buyurur:

“Şunu iyi bil ki, bedenden, maldan, mülkten kaybetmekte, ziyana uğramakta ruha fayda vardır; onu vebalden kurtarır. Mal; bağışlamakla, infak etmekle, görünüşte elden çıkar gider ama onu verenin gönlüne yüzlerce manevi hayat gelir!”

Dünya serveti; en yakınlardan başlayıp toplumdaki âcizlere, kimsesizlere, gariplere yardımda bulunmak suretiyle, vicdan huzuruna ve ahiret saadetine ermek için kazanılmalıdır. Kazançta niyet bu olursa, dünyevî endişelerin gönüllerde meydana getirdiği katılık, kasvet, buhran ve sıkıntıların yerini tatlı bir huzur ve sükûnet hâli alır.

Yine Yüce Rabbimiz, Müslümanların birbirlerini çok sevmesini istemektedir. Bu imanın esas temelidir. Bir Müslümana düşmanlık yapmak, kalbinde ona karşı kin beslemek, son nefeste imansız olarak ölmeye sebep olur. İman, dört sevginin kalpte beraber bulunmasıdır. Bunlar; Allah-ü telayı sevmek, Peygamberimiz Muhammed aleyhi selamı ve diğer bütün peygamberleri sevmek, Eshabı kiramın hepsini ve İslâm âlimlerini sevmek ve bir de itikadı bozuk olmayan Müslüman din kardeşlerini sevmektir...
Sevginin, muhabbetin olduğu yerde, hayır ve bereket vardır. İnsanların birbirini sevmediği, herkesin birbirine düşman olduğu yerlerde, huzur ve saadet aramak beyhudedir. Birbirine düşmanlık yapan insanlar, dünyayı kendilerine zindan etmektedirler. Evlerde, iş yerlerinde, mahalle, köy ve şehirlerde birbirini sevmeyen insanların bulunması, ortamı Cehennem hayatına döndürmektedir.

Huzurlu bir hayat sürmek için, sevgi ve muhabbet şarttır. İnsanların birbirini sevmesi için, önce herkes birbiriyle selâmlaşmalı, birbirine hayır duâ etmeli, kimse kimseye beddua etmemelidir. Elinden geldiği kadar, herkese iyilik etmeli ve kimseye kötülük yapmamalı ve hatta bunu düşünmemelidir bile... İyilikte ve takvada yardımlaşmalı; günah işlemekte ve düşmanlıkta kimseye asla yardım etmemeli, böylece dünya hayatını Cennete çevirmelidir.
Dünyada, bütün kötülüklerin ve insanların birbirine düşmanlık yapmalarının asıl sebebi, servet, şehvet ve şöhret arzularıdır. Başkasının elinde bulunan mal ve serveti ele geçirmek için her türlü hile ve hıyanete başvuranlar, kimse tarafından sevilmezler. Şehevî arzularına kavuşmak için, başkasının ırz ve namusuna göz dikenler de sevilmezler. Meşhur olmak için her türlü maskaralığa soyunanlar, bu uğurda bütün manevi değerlerini ayakaltına alanlar, hiç kimsenin yanında bir sevgi ve itibar kazanamazlar. Muhabbetin kaynağı, herkesle iyi geçinmektir. Kimse ile münakaşa etmemeli ve kimsenin aleyhinde konuşmamalı, gıybet yapmamalıdır. İnsanlar arasında söz taşımak, düşmanlığa yol açar. Dost düşman herkese tatlı dil ile söylemeli ve Güleryüz göstermelidir. Dostlara doğru söylemeli, düşmanları idare etmelidir. Hepimizin bu anlayışla bir Ramazan geçirmesini, Cenabı Haktan niyaz ederim. (Kaynak: Tam İlmihal-Saadeti Ebediye)